چند سطر سوره ی مبارکه "ق"
صفیه بلالی
در محضر سوره ی مبارکه ی ق هستم و به دنبال فهم جرعه ای از دریای معارف این سوره. آیه ی اول را می خوانم و نزد خود چندباری تکرارش می کنم: قرآن مجید است، این اولین گزاره ای است که می شود از آن بدست آورد و به نظر می رسد کل سوره حول همین محور چرخیده و معرفی کرده این مجید بودن قرآن را. می دانم که مجید بودن به معنای عظمتی در وسعت و علو است و از آثارش شکست ناپذیری، شرافت، کرم و رفعت. شروع می کنم به خواندن آیات، قران مجید است ولی عجیب نیست گزاره ی قابل تأملی ست؛ معمولا وقتی چیزی را عجیب می پنداریم که علمی به آن نداشته و دسترسی به آن برایمان امکان پذیر نیست ولی قرآن همان طور که در آیات بعدی ذکر شده همچون درخت نخلی است که علو دارد ولی میوه اش رو به پایین رشد کرده نزول دارد برای استفاده ی ما.
در آیات دیگرِ سوره آسمان و بلندی اش و زمین و وسعتش را خداوند به خود نسبت داده است و از این جا می فهمیم که قرآن همچون آسمان فاقد فروج و همچون زمین وسیع و گسترده و پر از نعمت است. قرآن مجید است و عزیز، و این شکست ناپذیری قرآن و عزتش را می شود در داستان قوم نوح و رسّ و ثمود و لوط و فرعون مشاهده کرد که با تمام قدرتشان مقهور قدرت خدای قرآن مجید شدند. کرامت صفت قرآن و عمل کننده ی به آن است و آنان که عناد دارند نسبت به قرآن و دستوراتش مناع للخیر و معتد مریب هستند که شعله های آتش دربرشان گرفته و برایشان راه فراری نیست و دارندگان خشیت نسبت به خدای رحمان و قلب های بازگشت کننده به سوی خداوند را عاقبت جنتی ست که ازلفت است و نزدیک و ورودشان به آن با سلامت است و ایمن.
