صفیه بلالی
در محضر سوره ی مبارکه ی ق هستم و به دنبال فهم جرعه ای از دریای معارف این سوره. آیه ی اول را می خوانم و نزد خود چندباری تکرارش می کنم: قرآن مجید است، این اولین گزاره ای است که می شود از آن بدست آورد و به نظر می رسد کل سوره حول همین محور چرخیده و معرفی کرده این مجید بودن قرآن را. می دانم که مجید بودن به معنای عظمتی در وسعت و علو است و از آثارش شکست ناپذیری، شرافت، کرم و رفعت. شروع می کنم به خواندن آیات، قران مجید است ولی عجیب نیست گزاره ی قابل تأملی ست؛ معمولا وقتی چیزی را عجیب می پنداریم که علمی به آن نداشته و دسترسی به آن برایمان امکان پذیر نیست ولی قرآن همان طور که در آیات بعدی ذکر شده همچون درخت نخلی است که علو دارد ولی میوه اش رو به پایین رشد کرده نزول دارد برای استفاده ی ما.