گزارش مرور سوره ی عصر

صفیه بلالی

دوشنبه 28 بهمن ساعت 20-19 خوابگاه....جلسه ی مرور "سوره ی مبارکه ی عصر"

بسم الله الرحمن الرحیم

قسم به عصر، آری قسم به  عصروسختی هایی که بر انسان وارد می شود تا او را از خسر در آورده و به سطحی از بلوغ اجتماعی برساند تا جاری شده و شیرینی و لذت بندگی را به دیگران بچشاند.

در این جلسه دور هم جمع شدیم تا بار دیگر پیرامون سوره ی مبارکه ی عصر صحبت کنیم. بحث با کلمات سوره و مفهوم ها و مصادیق آن ها آغاز شد.

کلمات	مفاهیم	مصادیق
عصر	فشارهمراه حصول نتیجه	عصاره گیری، معصرات، نماز عصر
خسر	ازدست دادن اصل سرمایه	ضرر، عدم سود کردن، هلاکت، غبن
ایمان	رفع خوف ووحشت واطمینان وسکون	آرامش، امانت
عمل	بروزخارجی فعل	سعی، ساختن
تواصی	عهد به ایصال امر	وصیت، عهدگرفتن
حق	ثبوت و مطابق با واقعیت	خلاف باطل، هست دارای کمالات
صبر	حفظ نفس از اضطراب و جزع با سکون و   طمأنینه	دوای تلخ، بلندترین نقطه ی چیزی

آنچه در این سوره بیش از همه دیده می شود عصر است. این که تحت فشار قرار گرقتن برای انسان باید به نتیجه ای منجر شود.

در این سوره پس از قسم به عصر در جواب قسم حکمی کلی بیان می شود که انسان ها همگی در خسران هستند و در آیه ی بعد استثناء می کند افرادی را که ایمان در دلهاشان نفوذ کرده؛ این ایمان زمانی پذیرفته است که همراه با عمل صالح باشد، از طرفی فقط عمل به تعدادی ازصالحات کافی نیست بلکه عمل به همه ی صالحات مد نظر این آیه است.

تواصی به حق که خود جزئی از اعمال صالح است نیز به این معناست که مؤمن تلاش کند تا شرایطی را فراهم آورد که همه جا از حق پیروی شود و این پیروی دائمی باشد تا حق در اجتماع همیشه جاری باشد.

تواصی به صبر نیز این است که انسان تزاحم منافع در دنیا را درک کرده باشد و این را به دیگران نیز یادآوری کند. در این صورت تحمل بسیاری از اتفاقات دنیا آسان تر می شود.

آنچه در این جلسه مورد بحث قرار گرفت ضرورتِ فهم حق و معیار تشخیص آن بود که به نظر می رسد مهم ترین راه رسیدن به حق، ایمان به خدا و عمل به دستورات آن باشد.

ضرورت انجام تواصی به حق و صبر در جامعه ای، فهم شیرینیِ ایمان به خداست و کسی می تواند تواصی کند که خود شیرینی حق را یافته باشد و با حالتی از اضطرار سعی در فهماندن آن به دیگران باشد و این نیز نیازمند آن است که انسان حب و بغضش بر مدار خداوند باشد و تلاش کند انسان ها را دوست بدارد. عصاره ی دین چیزی جز حب به خدا و بغض به غیر خدا نمی باشد.

حدیثی از امام  جعفر صادق (علیه السلام) در بیان مصادیق سوره ی مبارکه ی عصر:

«العصر: عصر خروج القائم (علیه السلام) إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ یعنی أعداءنا، إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا [یعنی‏] بآیاتنا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ یعنی بمواساة الإخوان وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ یعنی بالإمامة وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ، یعنی فی العسرة ».

بی عمر زنده ایم و این بس عجب مدار                    روز فراق را که نهد در شمار عمر